به نقل از «ایکنا»

«امید»؛ مهمترین رهاورد دعای «يا مَنْ اَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ» برای سبک زندگی

تاریخ انتشار: ۲۰ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۳۰۶۹۸۴۸

به گزارش ایکنا، شبستان نوشت: هر کدام از ادعیه که به خواندن آنها سفارش شده است دریایی از معارف عمیق را در دل خود جای داده که می تواند راهگشای زندگی ما در مراحل مختلف باشد. «يا مَنْ اَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ، يا مَنْ يُعْطِى الْكَثيرَ بِالْقَليلِ، يا مَنْ يُعْطى‏ مَنْ سَئَلَهُ.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

..» این عبارات فرازهایی از دعای ماه مبارک رجب است که در این ایام هر روز از سوی مومنان خوانده می شود و نمونه ای است از آنچه که به تضرع و نیایش با خدای خود در میان گذاشته و از او می خواهیم که به ویژه در این ماه عزیز ما را قرین رحمت خود قرار دهد.

با توجه به آنکه در ایام ماه رجب قرار گرفته ایم، در راستای بررسی مولفه های مرتبط با سبک زندگی در دعای ماه رجب با حجت الاسلام والمسلمین «قاسم خانجانی»، استاد حوزه و دانشگاه به گفت وگو کرده ایم که در ادامه حاصل آن تقدیم حضورتان می شود:

دعای توصیه شده برای ماه رجب که بعد از نمازهای واجب خوانده می شود، چه سبکی از زندگی را ترسیم می کند؟

قبل از پاسخ به این پرسش مقدمه ای را عنوان می کنم، یکی از مسایل بسیار مهم در زندگی امید داشتن است و این امیدواری است که در سیر مسایل مختلف زندگی باعث ثبات قدم و تقویت حرکت و اقدام و رفتارهای انسان می شود و از طرف دیگر باعث دلگرمی و به نوعی تشویق برای ادامه حرکت برای رسیدن به هدف مطلوب می شود که طبعا اگر در زندگی این مولفه ها وجود نداشته باشد حالت خمودی و افسردگی بر انسان حاکم می شود.

در این وضعیت است که هم شرایط فعلی زندگی بر انسان سخت می شود و نمی تواند زندگی را به خوبی و با نشاط ادامه بدهد و هم آنکه به دلیل نداشتن امید، مشوق برای ادامه حرکت و پیمودن مسیر و در حقیقت طی کردن پله های بالاتر و رسیدن به مراتب متعالی را از دست می دهد و در نتیجه اولین فقره در دعای ماه رجب آمده است: «یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ؛ اى خدايى كه برای هر خیری به او اميدوارم».

این فراز به نوعی ارایه یک سبک زندگی امیدوارانه برای طی کردن مسیر کمال است. جالب است که جمله بعدی نقطه مقابل این امید را مطرح می کند و می فرماید: «وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِندَ كُلِّ شَرٍّ؛ و نزد هر شرى از خشم او ايمنى مى‌جويم».

یعنی در مقابل این امید و امیدواری یک نقطه منفی وجود دارد که اینجا با تعبیر شرّ از ان یاد می شود و آن هم هر بدی و امر ناپسند است. در این دعا از خدا می خواهیم که گرفتار آن شر نشویم و بهترین پناهگاه برای دوری از آن شر خداوند است و به همین دلیل است که می فرماید: «وَ آمَنُ سَخَطَهُ». بنابر این، سبکی که در این دعا مطرح می شود آن است که انسان لاجرم  در زندگی نیاز به امید دارد و در عین حال نیازمند یک پناهگاه است و تنها پناه خدا است که می تواند به انسان آرامش دهد.

چه آموزه های دیگری در دعای معروف ماه رجب برای اصلاح و تحول سبک زندگی وجود دارد؟

در ادامه این دعا می خوانیم: «يَا مَنْ يُعْطِي الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ؛ اى آن‌كه عطا مى‌كنى بسيار را به كم! اى آن‌كه هركه سؤال كند عطا مى‌كنی»

برای آنکه احیانا به ذهن نیاید که بعد از درخواست از خداوند و بخشش او، لابد بنده ویژگی خاصی دارد که متناسب با درخواست اش از خداوند به او اعطا می شود، می فرماید: ای کسی که با یک عبادت اندک و کار خوب ناچیز، خیر کثیری را عطا می کنی. تو را پناهگاه قرار دادم نه از آن جهت که حق من باشد بلکه از این جهت که تفضل و بزرگواری از سوی توست.

بعد ادامه می دهیم: «يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ؛ اى آن‌كه هركه سؤال كند عطا مى‌كنى»

مرحله اول در مقابل چیزی اندک خیر انبوه داریم و در مرحله دوم می فرماید: همه آن چیزی که انسان بخواهد را تو به او می دهی و در مرحله سوم می گوید اگر حتی انسان نخواهد اما برای او خیر باشد تو بدون اینکه او درخواست کند باز هم عنایت می کنی که این در حقیقت مرحله بالای عنایت خداوند متعال است.

این روندی است که انسان می تواند با استعانت از خداوند در رویه زندگی خود نسبت به همنوعان داشته باشد.

گرته برداری و تقویت این ویژگی ها در زندگی انسان نیازمند آن است که آدمی چه ویژگی هایی را در خود تقویت کند؟

باید به نوعی از مرحله زبان بگذریم و این ادعیه در همه افعال و رفتارمان متجلی شود، اگر من هر حرکتی را که انجام می دهم با توجه به آن امید به خدا باشد و پناه بردن به پایگاه امن خدواند، قطعا زندگی ام دگرگون می شود و دیگر اضطراب و استرس در زندگی راه نمی یابد.

از طرف دیگر توجه به ارتباط با خداوند از طریق عبادت و استغفار و اعتماد به عنایت خداوند در هر حال، حتی در زمانی که ما در غفلت به سر می­ بریم، سبب می شود که سبک متفاوتی از زندگی را تجربه کنیم که بر پایه معنویت بنا نهاده شده است. این حالت نیز همچنان که تا پایان این دعا روی آن تاکید شده است، بر اساس تفضل و عنایت خداوند استوار است که در هر حال به حال بندگان مهربان است.

انتهای پیام

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۰۶۹۸۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گفت‌وگو باکارگردان مجموعه‌مستند «پابه‌ماه»/ قصه‌هایی تماشایی از امید و زندگی

به گزارش قدس آنلاین، این مستند قصه روزهایی از زندگی آدم‌هاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است. قسمت اول به نام «همیشه با هم» روایت دو خواهر دوقلوی همسان با ویژگی‌های مشترک بود که همزمان با هم مادر می‌شوند. در قسمت دوم «کر کوهستان» هم روایتی از زن باردار عشایری را نشان می‌داد که در روستایی سخت‌عبور در استان چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد و برای تولد نوزاد با چالش‌هایی روبه‌رو بود. هر قسمت از فصل دوم این مجموعه روایت داستانی مستقل و متفاوت است و قسمت سوم این مجموعه هم با عنوان «فرشته رضا» امشب ساعت ۱۸:۳۰ روی آنتن شبکه۲ سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این مجموعه با «امیرحسین اوسیوند» کارگردان و مجری طرح «پا به ماه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

امیرحسین اوسیوند

فصل اول این مجموعه سه سال پیش از تلویزیون پخش شد و با استقبال نسبتاً خوبی همراه بود، چه شد به گروه فصل دوم «پا به ماه» پیوستید و تجربه تولید مستند درباره فرزندآوری برایتان چطور بود؟
من چند سال پیش، فیلم مستند «ننه سلطنت» را با همکاری خانم محور ساختم که آن مستند سبب شروع همکاری ما شد. برای ساخت فصل دوم مجموعه «پا به ماه» به بنده پیشنهاد همکاری دادند که کارگردان پنج قسمت از این مجموعه و مجری طرح آن هستم. 
این مجموعه سخت‌ترین جنس مستندی بود که کار کردم چون پیش از آن چندین مستند اجتماعی ساخته بودم ولی مجموعه «پا به ماه» به واسطه مضمونی که داشت، کار بسیار سختی بود به ویژه در اپیزود «کُر کوهستان» چون سوژه در لوکیشنی سخت‌گذر در یکی از روستاهای چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد؛ هم فرایند پیدا کردن سوژه کار سختی بود و هم مرحله تولید و فیلم‌برداری. 
هر بار که به لوکیشن محل زندگی سوژه می‌رفتیم حدود ۱۲کیلومتر در مسیر کوهستانی پیاده‌روی داشتیم و از رودخانه عبور می‌کردیم. فضای کار در این اپیزود بسیار سخت بود اما تمام سختی‌هایی که در تولید این پروژه وجود داشت چه به لحاظ تولید و چه به لحاظ برخورد با سوژه در لحظه تولد نوزادان از تن گروه بیرون می‌رفت و روزهای سخت برایمان شیرین می‌شد. در واقع لحظه تولد بچه‌ها نقطه عطف ماجرا بود که موجب می‌شد با علاقه و انگیزه کار کنیم. 

ورود به زندگی شخصی افراد به ویژه زنان باردار، آسان نیست آن هم با دوربین، چطور به سوژه‌ها نزدیک می‌شدید؟
کاری که در این فصل با همفکری تهیه‌کننده پیش بردیم این بود که تا حد امکان از مصاحبه کردن با سوژه‌ها پرهیز کنیم چون اپیزودهای این مجموعه، مستند پژوهشی نیست بلکه مستندی درباره زندگی آدم‌هاست. هر چقدر از مصاحبه کردن و نشاندن سوژه جلو دوربین پرهیز می‌کردیم، فضای بهتری از نظر روایت داستانی بدست می‌آوردیم ضمن اینکه سوژه هم با دوربین، احساس راحتی بیشتری پیدا می‌کرد و مخاطب هم ارتباط بهتری با قصه می‌گرفت. 
یکی از کارهایمان این بود که به جز بحث پژوهش و راضی کردن سوژه‌ها که در مقطع حساس بارداری کار بسیار سختی بود، سعی کردیم دوربین را در دل اتفاق‌ها قرار دهیم و بین سوژه و دوربین فاصله زیادی ایجاد نکنیم. گاهی هم به خاطر شرایط سخت مادران باردار نمی‌توانستیم خیلی به سوژه نزدیک شویم. 

ضرورت پرداختن به موضوع فرزندآوری را در زمانه کنونی چه می‌دانید؟
ایده ساخت مجموعه «پا به ماه» چند سال پیش کلید خورد که ایده اولیه از آنِ تهیه‌کننده بود. من در فصل دوم به گروه اضافه شدم و از این منظر به ماجرا نگاه می‌کردم که فرزندآوری یک وجه مهم از امید به زندگی است البته نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه پیچید ولی در بیشتر خانواده‌هایی که با آن‌ها برخورد داشتم و در مسیر ساخت مستند تا به دنیا آمدن فرزندشان با آن‌ها همراه بودم، می‌دیدم با وجود تمام مشکلاتشان چقدر نسبت به این موضوع امید دارند. حتی کسانی که فرزند ناخواسته داشتند وجه روشنی از امید به زندگی را در آن‌ها می‌دیدیم. گروه تولید هم وقتی تولد بچه‌ها را می‌دیدند لحظه شیرین و جذابی را تجربه می‌کردند. به عنوان یک فیلمساز، به دنبال شعار دادن در این مجموعه نبودم فقط می‌خواستم اتفاق‌های واقعی و جاری زندگی را روایت کنم؛ اینکه فرزندآوری تا چه اندازه می‌تواند امید را در زندگی آدم‌ها جاری کند. تلاشم به تصویر کشیدن این واقعیت شیرین و جذاب بود. یکی از صحنه‌های جذاب در فرایند تولید این مجموعه، لحظه تولد نوزاد بود، نوزادی که مدام در حال گریه کردن بود چون از محیط امن رحم مادر وارد فضای ناامن دیگری می‌شد و زمانی که صورتش را به صورت مادر می‌چسباندند، بچه آرام می‌شد و گریه نمی‌کرد؛ این صحنه شگفت‌انگیز و جذاب بود. ما در «پا به ماه» اصلاً نمی‌خواستیم و نمی‌خواهیم وارد فضای شعاری شویم. 

خواسته هر مستندساز و فیلمسازی در حرفه‌اش، نمایش و اکران اثرش است و تلویزیون بستر خوبی برای پخش مستندهاست. به نظر شما رسانه ملی چقدر به مستند توجه دارد و تا چه حدی می‌تواند در جامعه مستندسازی ایجاد انگیزه کند؟
به نظرم مستند نباید فقط پرکننده تایم‌های خالی آنتن باشد و خوشبختانه الان دارد جایگاه خودش را در آنتن پیدا می‌کند اما لازم است نگاه ویژه‌ای به مستند در رسانه ملی بشود. در سریال‌های تلویزیونی که این سال‌ها ساخته می‌شود، آثار ضعیفی وجود دارد که مخاطب آن‌ها را نگاه نمی‌کند ولی مستند اگر خوب ساخته شود می‌تواند برای تلویزیون جذب مخاطب کند یعنی اگر تلویزیون باکس مستند را در شبکه‌های مختلف به رسمیت بشناسد، مخاطب هم با این فضا آشنا می‌شود و آن را می‌بیند چون مستند از دل زندگی آدم‌ها بیرون می‌آید. ضمن اینکه هزینه‌های تولید یک فیلم یا مجموعه مستند قابل قیاس با هزینه ساخت سریال‌های تلویزیونی نیست و می‌تواند در این فضا، مخاطب را جذب کند. 
پخش شدن یک اثر سبب دلگرمی و امیدواری مستندسازان می‌شود به ویژه از پلتفرمی مثل تلویزیون که رسانه‌ای فراگیر برای دیده شدن است. جا دارد مدیران سازمان صدا و سیما نگاه ویژه و منصفانه‌ای به مستند در تلویزیون داشته باشند و مطمئنم مخاطبان هم از مستندهای خوب استقبال می‌کنند. 

البته مستند جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون است به ویژه مستندهای حیات وحش، چرا کمتر روی ساخت مستندهای داخلی با موضوعات مختلف سرمایه‌گذاری شده است؟
همان طور که گفتید مستندهای حیات وحش که جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون هستند خارجی‌اند چون در کشور ما روی این ژانر تصویری، سرمایه‌گذاری نمی‌شود. اگر مستند اجتماعی جایگاه خودش را در تلویزیون پیدا کند بازی دو سر برد است هم از مستندسازان حمایت می‌شود و هم آنتن تلویزیون با برنامه‌های پرمخاطب و کم‌هزینه‌تری نسبت به هزینه‌های تولید سریال پر می‌شود. 
تلویزیون خانه مستندسازان است چون آرزوی هر مستندسازی، دیده شدن اثرش است. وقتی مستندسازی کارش از تلویزیون پخش می‌شود، انگیزه‌ بیشتری می‌گیرد. اگر بودجه‌های خوب و کافی برای مستندسازی تخصیص یابد قطعاً آثار خوب و مؤثری ساخته می‌شود. این رویه که مستندی ساخته شود، مستندساز آن را به تلویزیون ببرد و اثر را بفروشد، درست نیست بلکه تلویزیون باید از شروع تا پایان یک مجموعه کنار مستندساز باشد تا اثری خوب و فاخر ساخته شود و زمانی که کار خوب ساخته شود، مخاطب از آن استقبال می‌کند.
مستند می‌تواند به یک مدیوم پرطرفدار در برنامه‌سازی تلویزیون تبدیل شود. با وجود تلاش تهیه‌کنندگان این حوزه ولی در بسیاری از موارد، هزینه‌های تولید هم جبران نمی‌شود به ویژه برای بچه‌هایی که تازه وارد این حوزه شده‌اند و باید از جیبشان هزینه کنند تا اثری را بسازند. من نخستین فیلم مستندم را با وام ازدواجم ساختم. بسیاری از مستندسازانی که عاشق کارشان هستند، مسیرهای مشابهی را برای تأمین هزینه‌های تولید داشتند. لازم است نهادهایی مانند صدا و سیما از مستندسازان حمایت کنند و نگاه ویژه‌ای به آن‌ها داشته باشند.

زهره کهندل